Die weerstand

Ik wil keihard vloeken. Ik zit op een bankje in de stad. Het koeltasje met de antibiotica zit een beetje klem onderin de buggy en dat maakt me kwaad.

Als ik de 5 ml in Jesse's mondje spuit knoei ik wat op zijn shirt. Van binnen ontplóf ik haast. In plaats van hard vloeken hou ik me in en doe ik het zachtjes. Mijn zus kijkt me fronsend aan. "Wat is er nou?"
"Jaa dat gedoe met die plaktroep". Maar ik weet dat dat het niet is. Het is gewoon die weerstand. Die weerstand die er altijd is. Even antibiotica geven in de stad is eigenlijk geen probleem. Het is binnen 5 minuten gebeurd en Jesse vind het ook niet meer erg. Die paar druppels op zijn shirt heb ik zo afgeveegd met een snoetenpoetser. Ik maak me druk om niets. Ik wil er ook graag van af maar de weerstand is er toch nog steeds, ik voel het in heel mijn lijf. Het voelt gewoon zo oneerlijk. Dat Jesse dit moet. Dat wij dit moeten. Dat geregel en gedoe. Overal aan denken. Elke week naar de apotheek. Daar wachten tot alles klaar is, terwijl ik eigenlijk met Jesse naar de speeltuin wil. Even lunchen in de stad. Gedoe met creon en appelmoes. Vreemde blikken en dan hard werken om die tosti erin te krijgen. Het schuldgevoel daarna als hij slecht eet. Beter naar huis kunnen gaan. Naar het ziekenhuis op een mooie dag. Dat we daar een hele dag mee kwijt zijn, en Jesse een trauma oploopt. Een medicijn vergeten, en terug naar huis moeten om het te halen omdat Jesse anders niet kan eten. Elke maaltijd een uur bezig zijn om op een 'leuke' manier zoveel mogelijk calorieën naar binnen te werken.
Ik wil het loslaten, die weerstand. Ik wil me eraan over geven. Maar het lukt niet. Zelfs na 2 jaar nog niet. Maar het móet. Voor Jesse. Misschien lukt het nooit. Of
misschien is dit het begin daarvan.