De ontmoeting

Hij zat op het trottoir. Midden in Manhattan. Wat een verschijning.. dacht ik terwijl ik de man in het kleurige gewaad langzaam naderde.
Zijn lange witte baard was versierd met kralen en kleine kleurige stukjes stof. Hij oefende een vreemd soort aantrekkingskracht op me uit. Zijn magere gezicht keek op en zijn glimmende ogen keken me indringend aan vanonder de bruine cowboyhoed. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, waardoor zijn ogen zwarte spleetjes werden, omlijst met prachtig regelmatig gevormde kraaienpootjes. Hij gebaarde me om naast hem te komen zitten. Ik keek om me heen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ergens wilde ik niet graag op dit vuile trottoir gaan zitten als een zwerver. De man bleef glimlachen en gebaarde nogmaals op de meest vriendelijke manier. Ik kon niet weigeren en voordat ik het wist zat ik naast hem.  Hij stak zijn hand uit.“Hi, I’m Carl.”
Wat een gewone naam, dacht ik terwijl ik zijn hand schudde. “I’m Melissa.” Nice to meet you.

“ I’ve been waiting for you.” Zei hij.

Mijn hart stopte even. “For me?”

“Yes. I have got a message for you.” Hij pakte een  opgefrommeld papiertje uit zijn schoot. Hij vouwde het open, schudde met zijn hoofd en pakte weer een andere. Dit herhaalde hij een paar keer. Ik keek ongelovig wat hij deed. “Ah! This is yours.”  Hij staarde hij naar een lichtblauw opengevouwen stukje papier. “Listen” Hij boog zich naar me toe en praatte zacht. “Melissa, this is important. You‘ll learn a great lesson before you continue on your journey. Never forget!” Hij drukte het stukje papier in mijn hand terwijl hij me even stevig kneep. Mijn hart bonsde.. een boodschap speciaal voor mij. Is dit het dan?

Ik dacht terug aan een maand geleden. Toen ik bezweet wakker werd uit een droom. Nog nooit had ik zo’n intense droom gehad. Het voelde zó echt. In deze droom zag ik New York, met als zijn mensen en gebouwen. Ik zweefde tussen alle wolkenkrabbers door, alsof ik in een helikopter zat. Maar ook heel laag zodat ik alles goed kon zien. Af en toe had er iemand opgekeken naar mij en gewenkt met zijn hand, alsof ze wilden dat ik naar ze toe kwam. De droom had me niet meer losgelaten.

 

En hier zat ik dan. Ik vouwde het papiertje langzaam open. Er stond wat opgeschreven met een zwarte, vlekkende balpen. Het was heel klein geschreven dus ik haalde het papiertje dichterbij om het goed te kunnen lezen. Ik las: “What do you expect? I’m not a freaking fortune cookie!“ Carl keek naar mijn verbouwereerde gezicht en bulderde het uit van het lachen. Hij had de grootste lol. Uit zijn tas pakte hij een ‘Brown paper bag’ waar hij een slok uit nam. “And now the real lesson Melissa! Don’t sit down with a random stranger on the sidewalk. He might be drunk you know” Hij keek me aan en schoot weer in de lach. Ik lachte ook. Maar vooral om mezelf.