Regressie

"Nee". Zeg ik in de telefoon. Ik staar naar een voorbijvarend schip.

 "Dan houdt het op. Wij gaan voorlopig even niet naar Utrecht als het niet persé moet." Ik voel een ontsnapte traan over mijn wang naar beneden rollen en zie hem in het zand vallen. Hopend dat dit niet te horen is haal ik voorzichtig adem en vervolg ik mijn statement. "Ik ben op zoek naar advies, tips en handvatten. Therapie gaat me nét even te ver. Dus als de psycholoog bereid is ons telefonisch begeleiding te bieden dan horen we heel graag van haar, anders komen we hier zelf wel uit".

Ik weet niet wat op dat moment de emotie bij me losmaakte. Misschien vond ik het feit dat Jesse in aanmerking kwam voor therapie even heftig. Of het feit dat ik hem even in bescherming moest nemen voor wéér een ziekenhuisbezoek met alle spanning van dien. Even niet. Even bijkomen. Even genoeg ziekenhuis gezien. We waren er de dag ervoor nog geweest, voor de plaatsing van de Mic-key button. De afgelopen 6 weken na de operatie en opname t.b.v. plaatsing van de PEG sonde waren heftig geweest. De eerste dagen was het erg wennen. Jesse was veel aan het rellen. Hij had wat af te reageren, en kon dit alleen uiten door stout te doen. Gooien met eten, tekenen op de muur en dingen kapot maken. Het hoesten en vele slijm van een bijkomende verkoudheid maakte in de weken daarna dat hij wekenlang elke dag wel een van de drie voedingen uitspuugde. Alles was eng voor hem. Vooral de peuterspeelzaal, en ook dit weekendje weg. Toen we aankwamen in het hotel zei hij "nu zijn we in het ziekenhuis". We waren hele dagen bezig hem gerust te stellen en te vertellen wat we gingen doen. Toch bleef hij op zijn hoede. Behalve de uren tussen de voedingen in, die we op het strand doorbrachten. Dan vergat hij alles om zich heen. Alleen maar scheppen en emmeren. We bleven er dan ook zo lang mogelijk.

Nadat ik had opgehangen keek Jesse op van zijn geschep. Hij lag op zijn buikje in het zand schuin tegen de duin omhoog. Hij had mijn snik opgemerkt en krabbelde overeind. "Ben je dietig?" "Een klein beetje maar." Zei ik en veegde de tranen weg. De spontane 'kuffel' van Jesse deed me weer lachen. "Kom, dan gaan we graven tot we bij t water zijn!"