Vakantie

"Ik baal ervan!" Zo, nu heb ik het hardop gezegd. Ik ben even klaar met de moed erin te houden.

Het begint steeds harder te regenen en de beste viswinkel van Texel is niet waar we dachten dat hij zou zijn. Na onderzoek op internet blijkt deze, tot overmaat van ramp, ook nog gesloten te zijn. Ik heb niet eens een jas meegenomen op vakantie. Zó stom! Maar dat kwam vooral doordat het 27 ℃ was op de twee dagen dat we inpakten en vertrokken. Na een paar dagen regen begin ik nu écht stevig te balen. Na een rondje regenachtig dorp keren we dus onverrichter zake terug naar de auto. Hup, buggy er weer in, Jesse in zijn stoeltje. Die snapt er niks meer van. "Winkel?" Vraagt hij verward onder zijn capuchon van zijn pluche vestje vandaan. Want ook voor hem hebben we geen jasje of laarzen ingepakt. Ik voel me hierom trouwens echt een slechte moeder. Overal zie ik kinderen met laarzen en regenjassen, en Jesse staat met zijn stoffen adidasjes in het natte gras. Maar hij heeft geen besef van het weer. Hij blijft vrolijk als altijd en wil graag een "tukkie bietse" of "van de baan in de beetuin". Helaas moeten we hem daarin teleurstellen. Er wordt niet gefietst en alle glijbanen en speeltoestellen zijn nat. Maar we zoeken steeds iets leuks wat wél kan. Naar de zeehonden kijken, of naar het landgoed 'de bonte belevenis' waar van alles te doen is, zoals zelf broodjes bakken en zeepjes maken.
Op dit moment echter, weten we het even niet meer. Omdat we nog geen zin hebben om weer terug te gaan naar het knusse (lees: kleine) appartement besluiten we nog een stukje te rijden voordat we weer terug gaan om Jesse naar bed te brengen.
"Kijk Jesse, échte Texelse schapen in de wei!" Zeg ik om het gezellig te houden. De schapen staan treurig voor zich uit te kijken in de regen. 
"Waaaaaaw pagtig!" Klinkt het van de achterbank. We lachen. Waar maken we ons toch eigenlijk druk om? Ons eigen zonnetje zit gewoon vólop te stralen.