Wat een PEG

Bang en op zijn hoede kruipt Jesse op mijn schoot.
Ik probeer me ondertussen te focussen op het beeldscherm.
De vorige keer zagen we hier een knikje de goede kant op. Op dat moment waren we ervan overtuigd dat dat het begin was van de omslag en dat alles goed zou komen. Vandaag echter zien we niet alleen de gewichts- maar ook de lengtecurve de verkeerde kant opbuigen.
"Tja", zegt de arts. "Ik kan het niet mooier maken. Er moeten nu écht calorieën in". En daarmee weet ik meteen al wat ons te wachten staat. "Ik stuur de dietiste nog even langs."

In mijn hoofd komen ongeveer alle maaltijden van het afgelopen driekwart jaar voorbij. Wat hebben we ons best gedaan. Boekjes, speelgoed, liedjes zingen, zelfverzonnen spelletjes en verhaaltjes, filmpjes op de tablet en op mobiele telefoons. Alles om de nodige calorieeën erin te krijgen. Ik zie ons op een neer lopen naar speeltoestellen en speeltuintjes met vorken en lepels. Ik zie boterhammen belegd met 3 soorten beleg of met gezichtjes of in de vorm van een bootje. Ik zie de één de buggy duwen en elke 5 stappen een afleidingsmaneuvre uithalen zodat de ander een hap van een toetje kan geven. Ik zie een wangetje vol brood wat niet wordt doorgeslikt. Ik zie een klein handje dat vastberaden de energieverrijkte dranken wegduwt. We hebben alles gedaan. En meer. We hoeven onszelf niets te verwijten. Het gaat niet meer.

Het nieuws over de sondevoeding is geen verassing. Het doet ons verdriet dat we dit  niet hebben kunnen voorkomen. Maar tegelijkertijd voelt het ook een beetje als opluchting of verlossing van de drie maaltijden per dag die de afgelopen tijd als een straf voelen. Ons leven gaat gewoon gebukt onder die drie momenten per dag.

Aangezien de sondevoeding voor langere tijd nodig zal zijn, hebben we de keuze gemaakt voor de PEG-sonde die door de buikwand heen naar de maag leidt. Na een paar weken wordt het vervangen door een Mic-key button. Een dopje. Het wordt vast heel netjes. Maar als ik eraan denk, een gat in m'n kind! Dan wil ik schreeuwen en huilen. Bij elke verschoning aai ik hem over zijn nu nog gave buikje en huiver ik bij het idee van 'het gat'. We zien op tegen de ingreep en de opname. Hij zal pijn hebben en bang zijn. Maar het moeilijkst vind ik het feit dat ik dit niet kan uitleggen. Hij zal niet snappen waarom hij dit moet doormaken. En zijn ziekenhuis-trauma wordt weer groter. We kunnen er alleen maar voor hem zijn. En dat zullen we doen. Geen moment zal hij alleen zijn. We zullen troosten en afleiden, knuffelen en spelen. Samen. Met z'n drieën, als gezin gaan we het doen.

En na die dagen zal hij zijn voeding krijgen, en gaan groeien, sterker worden en energieker en meer weerstand hebben. En aan tafel wordt het relaxed en gezellig. Wie weet.. gaat hij eten dan nog een keer leuk vinden. Wie weet.

Eerst nog even de feestdagen.